Schop onder mijn kont…
Vorige week had ik een off-day. Ik kwam moe en sikkeneurig uit bed.
Net als iedere dag checkte ik het nieuws; hoeveel besmettingen en doden vandaag? De cijfers maken me ook niet bepaald happy. En de positieve noot van het hoofd van het RIVM dat de besmettingscurve lijkt af te vlakken, lijkt een ieniemienie positief sterretje dat wegvalt in de verder zo grijze lucht.
Bah, ik ben het zat. Ik ben het zat om constant dat coronanieuws te volgen. Ik ben het zat om mijn keurige dagschema te volgen. Ik ben het zat om niet even lekker een groep mensen om me heen te mogen hebben. Ik voel me obstinaat en negatief. Wat een vervelende situatie is dit. Ik heb geen zin om te werken, en besluit het dagschema voor een dag overboord te gooien (morgen gaan we er weer voor). Misschien moet ik gewoon even een dagje ‘klooien’ om weer in mijn hum te komen.
Ik zit vijf minuten met mijn snoet in de zon, om erna te concluderen dat ik te onrustig ben om stil te zitten. Ik hang vervolgens onderuitgezakt op de bank, zappend van zender naar zender. ‘Nee, Eef, mama heeft geen zin in een spelletje’. Weet na afloop niet eens meer wat ik heb gekeken. Het nietsdoen helpt geen moer; ik voel me alleen maar somberder.
Tijdens de zoveelste keer handen wassen bekijk ik mezelf in de spiegel. Net even iets geconcentreerder en langer dan normaal. Wat is er nou toch aan de hand met mij?!
Ik ga de confrontatie aan met mezelf. Zet mijn hart dat ik had afgesloten door te vluchten in zappen en andere afleiding, weer open. Eerlijk… Wat maakt me nu zo somber? En ik bedenk me dat er verschillende dingen zijn. Alle dood en verderf uit het nieuws herinnert me aan de dood van mijn vader, nog maar zo kort geleden. Ik voel verdriet.
De negativiteit van het nieuws en de honderdduizend meningen, inclusief complottheorieën en mensen die elkaar dáár weer over in de haren vliegen, ontmoedigen me. Bah, wat een oordeel. Wat een stellingnames. Hoe weten al die mensen al die dingen zo zeker?! Ik weet het niet hoor, maar hoe meer ik weet, hoe meer ik mij inleef in de verschillende perspectieven van eenieder, hoe meer vragen ik alleen maar krijg en hoe meer ik besef hoe weinig ik eigenlijk weet. Ik word er moedeloos van. Wat moet ik ermee?
Ook mijn werk stemt me niet bepaald rooskleurig. Events en live trainingsdagen kunnen niet doorgaan. Met allemaal extra werk tot gevolg aan communicatie en de vraag hoe we in deze onzekere tijd alsnog mensen kunnen inspireren.
Een type als ik (ontplofte ideeënbus met dominante trekjes) heeft resultaat nodig om intrinsiek gemotiveerd te blijven. Op dit moment is dat resultaat ver te zoeken. Ik ben alleen maar bezig met dweilen.
Je zou er toch somber van worden…
Ik bekijk mezelf eens goed in de spiegel en bemerk dat ik ook nog eens geïrriteerd raak van mezelf. Ik zie een persoon die in mijn eigen grootste allergie zit. Zelfbeklag en slachtofferschap. Negativiteit. Een typisch gevalletje ‘pot verwijt de ketel dat ‘ie zwart ziet!’
En er breekt een glimlach door. Ik moet grinniken om mezelf. Opeens weet ik wat ik nodig heb: een flinke spreekwoordelijke ‘schop onder mijn kont’!
Al die excuses de deur uit. Jazeker; af en toe een momentje pakken om te huilen om m’n pa, maar verder alle nieuws-apps de deur uit, en op zoek naar mogelijkheden om mijn doelgroep op andere manieren te inspireren in deze tijden.
En vandaag? Vandaag pak ik vol goede moed mijn schema weer op; dans ik samen met mijn geliefden een kwartier op muziek (heerlijk; die energie in je hoofd!) en ram ik er in een paar minuten een dagboekstuk uit. Want ik heb nog meer te doen …
Meelezen in mijn dagboek? Meld je aan en ontvang (werk)dagelijks een fragment in je mail.
Teruglezen in mijn dagboek kan op CIP.nl.
Wat bij mij vooral opstapeld zijn de tekeningen van school van de kinderen, en andere “post” die binnenkomt. Dat worden al gauw hele stapels die ik niet meer onder controle heb. Heb je daar tips voor? Alle vaste dingen hebben een vaste plek, maar dit soort inkomende dingen lijkt zich alleen maar op te stapelen en niet op te lossen en een vaste plek vind ik lastig met dit soort dingen.
Lieve Melanie, herkenbaar! Een idee is om een speciale plek te maken voor de tekeningen en knutsels van de kinderen. Geef het een ereplek in je huis. Als zij iets nieuws meenemen kunnen de kinderen zelf meedenken wat er dan weer weg mag om bijvoorbeeld in een schooldoos te doen of waar je een foto van maakt en er afscheid van neemt. Zo leren kinderen spelenderwijs keuzes maken en dat je niet alles kunt bewaren. Liefs!
Wij hangen de tekeningen een periode aan een lijn langs de muur van de trap.
Als er nieuwe toevoer komt maak ik een foto’s van een selectie. Na het fotomoment gaat het kunstwerk weg.
1 keer per jaar maak ik een fotoalbum (per kind) daar komen de foto’s van hun kunstwerken dan ook in.
Hoe mooi ik het ook vind, ik heb gewoon geen plek om alles te bewaren. Deze oplossing werkt bij ons 🙂
Wat een goed idee! En wat leuk voor je kids om dit later terug te kunnen kijken!
Wat een fijne tips! Ik heb nog een tip die mij dwingt wat meer weg te gooien: troep erin = troep eruit!
Elke keer als ik iets nieuws koop (kleren, frutsels bij de ikea, of speelgoed dat de kinderen krijgen voor hun verjaardag), MOET ik ongeveer net zoveel weggeven / weggooien.
Is alsnog moeilijk hoor! Maar het helpt om in de momenten van euforie over iets nieuws mezelf te dwingen om het minst mooie of minst passende weg te doen.
Lieve Femke, een hele mooie tip! Dank je wel voor het delen. Liefs!
Wat een fijne en helpende aanvulling, dank je wel!
Goed hé! Graag gedaan Petra
Hoi Carianne, wat een heerlijke tips om te lezen. Krijg gelijk zin om er mee aan de slag te gaan. heb je misschien nog een aanvullende tip voor weerbarstige huisgenoten? Mijn man roept namelijk iedere dag “wat is het hier een troep” maar doet er zelf niets aan. Die troep valt overigens prima mee, het is schoon, we zijn alleen wel een gezin met kinderen.. Als ik aangeef dat hij zelf ook wel wat mag doen of als ik hem aanspreek op zijn rommeltjes dan zegt hij dat die omgekeerde psychologie niet werkt. Hij is de opgeruimde in huis. 🙂 Als ik jou plan dan lees dan denk ik ja! dat wil ik! hoe krijg ik hem mee? enne, zijn er meer die zo’n man hebben? of is die van mij uniek?
Lieve Eveline,
Dankjewel voor je bericht!
Stel een huisvergadering voor… kan elk gezinslid aangeven hoe hij/zij denkt om mee te werken aan het heerlijke schone en opgeruimde huis. Stel dan een tijdslimiet in en bedenk met elkaar een leuke beloning (samen film kijken of een ijsje halen ofzo). Zorg ook dat iedereen zijn en haar eigen (opruim)taken in huis heeft, dan hoef je nooit te discussiëren. En als het niet werkt? Dan kun je het liefdevol blijven aangeven, of zelf aan de slag gaan (uit liefde, niet uit frustratie) of een schoonmaakster regelen die ook bereid is om op te ruimen. En bid vooral voor alle weerbarstige huisgenoten, want God kan overal doorheen breken…
Veel succes!
Hartelijke groeten,
Carianne
Heel herkenbaar en fijne tips ik hoop echt dat het mij gaat lukken ballast weg en een georganiseerd huis zonder al die troepjes en frutseltjes…. en dat chaos in huis chaos in je hoofd… soms echt waar begin je… stap voor stsp en plannen dus😉
Bedankt groetjes Petra
Lieve Petra,
Dankjewel voor je reactie. Inderdaad; kleine stapjes! En verwacht niet dat het in een keer goed gaat. De vraag is of je in staat bent (wat je bent, als je daarvoor kiest :-)) het iedere keer weer opnieuw op te pakken, als het even niet lukte. Net zo lang totdat het een routine wordt en het vanzelf gaat. Dan is het zeker mogelijk! Is een sloddervos als ik was, ook gelukt ;-).
Hartelijke groeten,
Nelleke
Dank je wel voor de tips. Ik was er al mee aan de slag gegaan afgelopen week. IK heb lijstjes gemaakt wat ik dagelijks moet doen, wat ik wekelijks moet doen en twee lijstjes met de ene week dat en de andere week dat, zodat niet alles in 1 week hoeft, maar dat ik het ook niet drie of vier weken laat wachten.
Met deze lijstjes heb ik veel meer rust overdag. ‘S Morgens het lijstje afwerken en heb de hele middag voor mijn eigen dingen. En dat kan zijn dat ik dan een kast ga opruimen of dat ik in de tuin bezig ga, of zoals vanmiddag tijdens de regen en hagelbuien lekker zitten kleuren en tekenen. Maar het is in ieder geval iets wat ontspanning geeft.
Hopelijk krijgen we een prachtig weekend en kan ik heerlijk de tuin in gaan. Heb een plattegrond van de tuin gemaakt en het in vakjes verdeeld. Zodat ik niet de druk voel om de hele tuin in 1 keer te doen, maar vakje voor vakje en dan vooral te gaan genieten van de vakjes die klaar zijn!!!!.
Lieve Jenny,
Dankjewel voor je bericht. Leuk om te lezen dat je zo lekker bezig bent! Slim om het in stukjes te knippen. Langzamerhand kom je er achter wat voor jou het beste werkt. Succes!
Hartelijke groeten!