Het was in het voorjaar van 2020. Net voor de corona-uitbraak. Ik was door een goed doel uitgenodigd om deel te nemen aan een reis naar Ghana. Mijn eerste ingeving was: ‘Nee, niet doen; veel te heftig. Dan moet ik drie maanden bijkomen van alle ellende die ik tegenkom.’ Een knoop in mijn maag. De innerlijke criticus in mij zei echter “Is ook wel lekker makkelijk om je te verschuilen ... View Post

De Amerikaanse schrijfster Marianne Williamson schreef eens een prachtig gedicht. Het gaat zo: Onze diepste angst Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn. Het is ons licht, niet ons duister, dat ons het meest beangstigt.We vragen ons zelf af;Wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn? Maar wie ben jij om dat ... View Post

Wat een drama… Het moet in de herfst van 2004 zijn geweest. Ik fietste als een malle (bang in ’t donker) naar het station, op weg naar een afspraak met mijn scriptiebegeleider.  Ik wilde altijd al landelijk wonen en samen met mijn beste vriendin had ik een schattig huisje gevonden dat in vervlogen tijden dienst had gedaan als varkensstal. De sfeer was fantastisch; balken, openhaard, ... View Post

Echt vervullend leven; is dat eigenlijk wel mogelijk? Absoluut. Betekent dat dan dat je iedere dag, maand in maand uit helemaal in de gloria bent en nóóit meer eens een 'off-day' hebt? Nee, dat betekent het niet. Net als alles in het leven, gaat vervullend leven met pieken en dalen. Vorig jaar was voor mij zo'n daljaar. Toch noem ik het mijn 'jubeljaar'; een jaar waarin ik even níet ... View Post

Het was zo’n 20 jaar geleden. Ik woonde in zo’n groezelig studentenhuis in hartje Leiden. Samen met twee andere studentes. En we hadden bedacht dat het een goed idee zou zijn om een huiskat te nemen. Samen met Francisca, mijn huisgenootje nam ik de trein naar Gouda en in het asiel kozen we uit een nestje het meest zielige snoezepoesje uit (“ach gossie, anders wil niemand anders ... View Post

Het was op een vrijdagochtend. Ik zat in de directiekamer van de zorginstelling waar ik werkte, en barstte in snikken uit.  Supergenant. Maar het kon me niet meer schelen. Ik kon het niet tegenhouden. Van buiten zag alles er geweldig uit. Hoogopgeleid (niet 1, maar 2 studies afgerond), lieve man, leuk huis, twee auto’s voor de deur… Maar ik voelde me van binnen helemaal ... View Post