Is het niet ontzettend egoïstisch om je bezig te houden met zelfontplooiing, terwijl er zoveel ellende is in de wereld? En is mijn bijdrage geen druppel op een gloeiende plaat, in deze tijd van negativiteit en spanningen in de wereld? Voel jij je soms schuldig, of misschien wel lamgeslagen?
In deze blog geef ik drie inzichten die jouw ontplooiing in het juiste perspectief plaatsen, het grotere plaatje. Hier komen ze:
1) Ellende geeft urgentie
De Bijbel is er duidelijk over dat de ontwikkelingen in de wereld langzaamaan naar een climax gaan. Een climax van goed tegen kwaad, waarbij God uiteindelijk het laatste woord zal hebben en de nieuwe hemel en aarde er zullen zijn, zonder imperfecties en kwaad. Deze ontwikkeling is steeds duidelijker zichtbaar. De Bijbel roept ons ook op om tot die tijd God lief te hebben boven alles en onze naaste als onszelf (daar ‘hangt de ganse wet en de profeten aan’, oftewel dat is de kern waar de hele Bijbel om draait). Juist in deze tijd van negativiteit, is liefde meer dan welkom; de urgentie is daar onomstotelijk. Juist daarom is het van het grootste belang dat wij gaan werken aan ons fundament (wie ben ik en wat wil ik), om vervolgens ons leven zó in te kunnen richten dat we optimaal de hand of de voet kunnen zijn die God met ons voor ogen had toen Hij ons schiep. Om, in welke vorm dan ook, lief te kunnen hebben en tegenwicht te bieden aan de negativiteit en hopeloosheid. Om ons licht te laten schijnen.
2) De behoefte tot zelfontplooiing door God zelf bedacht
God heeft de mens geschapen met verschillende behoeftes. Abraham Maslow, een bekend psycholoog ontdekte een volgorde in deze behoeftes. Een nieuwe behoefte ontstaat, zodra de ‘onderliggende’ behoefte is bevredigd. De afbeelding geeft de volgorde aan:
Pas wanneer aan alle onderliggende behoeftes is voldaan, ontstaat de behoefte tot zelfontplooiing. En daaruit kunnen wij concluderen dat wij het inderdaad erg goed hebben. Aan bijna alle behoeftes kan worden voldaan in ons rijke Westen. Ook wij stoeien echter nog met de behoefte aan waardering en erkenning. Dat is ook precies wat ons kan belemmeren om tot ontplooiing te komen. Een laag zelfbeeld zorgt ervoor dat we gefocust blijven op onszelf, i.p.v. op anderen (want wie zijn wij…). Pas als we onze onvolkomenheden bij het kruis kunnen achterlaten, zullen we de autoriteit kunnen oppakken die het liefhebben van anderen van ons vraagt en kunnen wij de focus verleggen naar anderen. Als wij geloven dat God onze schepper is, dan is het logisch te veronderstellen dat Hij ook de Schepper is van dit psychologische proces. In combinatie met de oproep om je talenten te ontwikkelen, teneinde iets te kunnen bijdragen, lijkt God’s opdracht mij duidelijk. Je hóeft je niet schuldig te voelen voor je drang naar ontplooiing ;-).
3) Eén ongelukkig, allemaal ongelukkig?
Het is afschuwelijk dat er zoveel kinderen in de wereld honger lijden en niet eens hun lichamelijke behoeften bevredigd zien, wellicht zelfs hun hele leven niet. Ik durf te stellen dat deze mensen zichzelf niet volledig zullen ontvouwen in hun leven. Zonde van alle mooie mogelijkheden en potentie in deze parels. Komen ze dan niet tot hun doel? Ik denk niet volledig, wat niet wil zeggen dat zij niet zouden kunnen liefhebben, waar uiteindelijk alles op is gericht. Maar het is duidelijk dat ze slachtoffer zijn van de gebrokenheid in de wereld. God huilt absoluut met hen mee en had iets anders voor ogen, ook voor deze mensen.
De vraag is of wij, als anderen niet tot hun recht komen en zichzelf niet volledig kunnen ontvouwen, wij dat dan ook maar niet moeten doen, uit solidariteit. Ik denk dat, wanneer je daarvoor kiest, je heel veel kansen om wél iets positiefs te laten zien, laat lopen. Je helpt deze mensen er ook niet mee. Sterker nog, misschien onthoud je hen dan juist een initiatief waartoe je zou kunnen komen, wanneer je je gaat ontwikkelen, jezelf gaat onderzoeken en er misschien wel achter komt dat God jou juist hart heeft gegeven voor deze mensen…
Doe je niets, dan wordt het alleen maar nóg negatiever. De duivel wil ons graag doen geloven dat wij geen recht hebben om onszelf wél te ontplooien, maar dat kan de bedoeling niet zijn. Ik ben ervan overtuigd dat we ons, vanuit dankbaarheid voor al het goede dat wij wel hebben ontvangen, volledig mogen ontplooien, tot eer van onze Schepper. Als een prachtige boom die vrucht draagt. Sterker nog; God roept ons daartoe op!
Tenslotte
Laat jij de boze met zijn negativiteit winnen door maar niet jezelf te worden, omdat je het misschien wel ‘banaal’ vindt? Of geeft het je júist urgentie en energie om stappen te gaan zetten die jou en daarmee ook je omgeving gelukkig maken? Zodat de wereld om jou heen er tenminste wél een beetje mooier uit gaat zien? Zet vandaag nog de eerste stap om meer jezelf te worden en investeer in je ontwikkeling!
Alle liefs,
Geef een reactie