Wat een drama…
Het moet in de herfst van 2004 zijn geweest. Ik fietste als een malle (bang in ’t donker) naar het station, op weg naar een afspraak met mijn scriptiebegeleider.
Ik wilde altijd al landelijk wonen en samen met mijn beste vriendin had ik een schattig huisje gevonden dat in vervlogen tijden dienst had gedaan als varkensstal. De sfeer was fantastisch; balken, openhaard, oude estriken op de vloer. De schimmel en paddenstoelen die achter het toilet groeiden namen we voor lief, net als de vreemde snuiter van een huisbaas, die maar niet kon geloven dat we geen geliefden, maar ‘gewoon vriendinnen’ waren :-D.
Een nadeel was dat het 30 minuten fietsen was naar het dichtstbijzijnde station, over een stikdonker pad. Voordeel was dat ik er altijd maar 20 minuten over deed, omdat ik als een raket het donkere pad over sjeesde, een zucht van verlichting slakend als ik eenmaal veilig in de trein zat.
Dit keer liep het anders.
Halverwege het creepy fietspad viel mijn oog op een enorm gevaarte in de sloot. Het leek een auto die te water was geraakt en op zijn kop lag. Alarmbellen rinkelden als toeters in mijn brein.
Ken je dat? Dat je ergens mee wordt geconfronteerd; je wéét dat je actie moet ondernemen, maar het liefste ren je gillend weg…
Stoppen, of negeren en vluchten? Ik was alweer 25 meter verder.
Allerlei smoesjes schoten door mijn hoofd; ‘neejoh, verkeerd gezien’, ‘niet mijn verantwoordelijkheid’, ‘wat als ik nu stop en ik kom één of andere rare snuiter tegen?’
Foeterend dat ík nu weer degene was die dit moest zien (‘wáárom keken mensen niet beter uit’ en ‘waarom overkomen mij nou altijd van die gekke dingen?!’) bracht ik mijn oude barrel piepend tot stilstand. Bibberend pakte ik mijn telefoon. Voor geen goud reed ik terug om beter te kijken; bang voor wat ik zou vinden.
Ik typte 112 en binnen een paar seconden had ik een doortastende dame aan de lijn om te melden dat er een auto op zijn kop lag in de sloot.
Je begrijpt: minuten leken uren, maar binnen de kortste keren overal sirenes. Brandweer rukte uit met groot materieel, politieauto’s kwamen aangesneld en boven mijn hoofd het geronk van een naderende traumahelikopter.
Het leek wel een fillem…!
Een stoere brandweerman vroeg waar ik wat had gezien. Ik wees terug het donkere pad in.
“Mevrouwtje; rustig maar; goed dat u heeft gebeld” en hij ging op onderzoek uit.
Precies op dat moment schoot er iets door mij heen wat mijn hartslag naar recordhoogte stuwde en mij het schaamrood naar de kaken dreef: De dag ervoor fietste ik hier ook en kwam ik aan de lopende band ‘rommel’ tegen aan de kant van de sloot: Een bemodderde fiets, oud hout, hopen met oude planten en andere zooi….
De sloot was gedregd.
Het zou toch niet…..
“Mevrouwtje, geen zorgen; er ligt niemand in de sloot; er ligt een dregapparaat”.
Schaapachtig keek ik hem aan.
Mijn mond vol tanden.
Wat een drama. Om niets. Lekker dom. In gedachten zag ik mezelf al op de zwarte lijst van de alarmcentrale; Als die dame belt; niet opnemen. Dramaqueen 3.0. Ziet overal leeuwen en beren.
Herken je het drama?
Soms voel je dat je iets te doen hebt, Dat iets het ‘goede’ is om te doen, maar dat je brein er allerlei rampscenario’s aan verbindt. Die vervolgens helemaal niet blijken te kloppen.
Zo vinden veel vrouwen het zó spannend om datgene te gaan doen wat ze écht willen en waarvan ze weten dat dat ‘het goede’ is, dat ze geen stappen durven zetten, zichzelf allerlei smoesjes voorhoudend:
‘Het komt vanzelf wel een keer’. ‘Nu is niet de tijd’. ‘Wat als…’
Waardoor ze allerlei kansen mislopen om te ervaren dat de realiteit óók weleens heel erg kan meevallen!
Alleen als je daadwerkelijk een stap zet, kom je erachter hoe de realiteit is en of je rampscenario’s wel of niet kloppen.
Alleen als je in beweging komt, kun je gaan bloeien. Dwars door je angsten heen.
Wat heb jij nodig om in beweging te komen? Om spannende stappen te zetten?
Mag ik je een suggestie doen? Misschien is het programma PowerLife iets voor je. Ontdek wie je bent, wat je wilt, hoe je gehakt maakt van die leeuwen en beren en wat ervoor nodig is om vanuit MOED te gaan LEVEN; dwars door je angsten heen. Zodat je nieuwe en fantastische gebieden gaat ontginnen in je leven en je optimaal van betekenis kunt zijn voor anderen. Twijfel je? Vraag een adviesgesprek aan met de knop hieronder. Samen kijken we of het wat voor je is, of (nog) niet.
Fijne dag! Maak er iets moois van.
Geef een reactie