Het was op een vrijdagochtend. Ik zat in de directiekamer van de zorginstelling waar ik werkte, en barstte in snikken uit.
Supergenant. Maar het kon me niet meer schelen. Ik kon het niet tegenhouden.
Van buiten zag alles er geweldig uit. Hoogopgeleid (niet 1, maar 2 studies afgerond), lieve man, leuk huis, twee auto’s voor de deur… Maar ik voelde me van binnen helemaal opgebrand.
Jaren was ik al bezig om dingen voor elkaar te krijgen. Overal zag ik kansen en oplossingen. Maar zodra ik daarmee kwam, keken mijn collega’s me glazig aan. En als een andere collega dan twee weken later met exact dezelfde oplossingen kwam, werden ze met gejuich ontvangen. Ik begreep er niets van. En ging nóg harder mijn best doen.
En op die betreffende vrijdagmorgen, kreeg ik de vraag voor het zoveelste project. Mijn hart schreeuwde ‘nee’, maar ik zei al bijna weer ‘ja’, totdat ik werd overspoeld door een huilbui. Ik kon niet meer.
Geschrokken hees de directeur mij in mijn jas en stuurde me naar huis. Waar ik dagen achtereen alleen maar theedoeken vol kon janken. De opgelopen stress kwam er in één keer uit.
Ik zocht hulp bij een coach. Ik, de sterke en vrolijke Nelleke, die nooit iemand nodig had.
En ik leerde de meest fantastische lessen van mijn leven. Lessen die mij voor eens en altijd op het zadel van mijn paard hebben gehesen. Het paard van BLOEI.
Kort samengevat komt het erop neer dat het leven een grote reis is, waarbij je soms even de tijd nodig hebt om de juiste route voor jou te ontdekken.
Als je even vastzit, is het enige wat je mist dat ene inzicht wat jou precies op dat moment de juiste richting in kan sturen.
Ik leerde dat er vijf (universele) fases zijn die ieder mens doorgaat om te kunnen bloeien.
De 1e fase is ontdekken wie jij nu eigenlijk bent.
Zo kwam ik erachter dat ik wat gevoeliger ben dan gemiddeld, ik een rijke binnenwereld heb en snel denk, waardoor ik dingen altijd eerder zie dan anderen, maar dat vervolgens ook lastig kan communiceren, omdat die ander daar simpelweg nog niet is met zijn brein.
Het luchtte mij op; het gaf grip.
Net als de 2e fase: weten wat je wilt. De grootste reden van de burn-out waar ik in terechtkwam, was dat ik werk deed wat ik helemaal niet wilde doen. Sterker nog: ik haatte cijfertjes, iets wat het zwaartepunt was van mijn werk! Niet voor niets had ik op de basisschool al een 5 voor rekenen…
Ik schoolde mijzelf om tot trainer en coach en ontwierp de zogenaamde ‘Powercircle’ waarin ik de vijf fases van bloei stopte. Deze PowerCircle is de basis van alle trainingen die ik geef. En ik zie iedere keer weer hoeveel grip en perspectief dit geeft aan de vrouwen die ik coach.
Vrouwen die éindelijk hun batterij op weten te laden en vanuit steeds meer energie die dingen gaan oppakken die hun hart hebben.
Geef een reactie