Wat ik nooit eerder durfde te vertellen

Lieve Powervrouw, het is tijd voor een eerlijk verhaal. Een ongepolijst verhaal over wat er gebeurde toen ik (Nelleke) erachter kwam wat ik écht wilde. 

Ben je klaar voor wat next-level twijfels en het lezen van míjn onzekerheden? 

In 2015 veranderde mijn leven voorgoed. Na 10 jaar sloot ik een tijdperk af van topfuncties in de zorg. Ondanks het riante salaris was ik niet gelukkig. Ik was ondertussen namelijk een bedrijf in life coaching gestart en dat gaf me mega veel energie. Ik besloot vol focus door te gaan met het coachen van christelijke vrouwen en hen te helpen uit te vinden wat Gods roeping is voor hun leven.  

Sinds mijn jeugd, waar veel negativiteit, somberheid en depressie onderdeel van uitmaakten, is er een enorm vuur in me aangewakkerd. Een drive om te laten zien wat ik in mijn mars heb. Om de power die ik in me heb, in te zetten om gave dingen neer te zetten en impact te hebben op de mensen om mij heen. Om er iets moois van te maken. Je kunt het bewijsdrang noemen (van hé, zien jullie wel hoe goed ik ben). Je kunt het ook zien als een ontembare honger om me te ontworstelen aan al het negatieve en mezelf steeds weer te ontwikkelen (net als de rest van de schepping die never nooit stil staat). 

En zo voelt het voor mij altijd heel vanzelfsprekend om grote doelen te stellen, om door te pakken, om te groeien. Ik voel enorme bereidheid om door de angst heen te gaan om de mooie dromen die God in mijn hart legt te realiseren. 

Deze drive zorgde ervoor dat toen ik op mijn 17e al volledig op eigen benen moest staan, ik als een tijger vocht om mijn hoofd boven water te houden. Dat ik in sneltreinvaart een universitaire én een hbo-studie op zak had. Dat ik binnen de kortste keren een goede baan had en ‘mijn zaakjes op orde’ (ook al zat ik nog niet op mijn plek). Dat ik megaveel commitment heb om dagelijks dingen te doen en te laten om fit te zijn en in balans, ondanks mijn hooggevoeligheid. En dat ik in 3 jaar tijd mijn droombedrijf opzette, toen ik eenmaal had ontdekt dat Gods dromen in je hart de sleutel zijn naar échte ontwikkeling en bloei.

Supermooi allemaal, toch? En dan nu deel 2 van het verhaal…

“Each level has it’s devil”

Klinkt misschien een beetje cru, maar misschien herken je het. Na elke doorbraak voel je YES! Wat gaaaaaf dat ik dit heb bereikt. En al snel word je geconfronteerd met nieuwe uitdagingen. Nieuwe leeuwen en beren op de weg. Nieuwe twijfels en onzekerheden die de boze je influistert.

Omdat ik zo snel groeide kwam ik er ook heel snel achter dat ook dit level weer heel wat devils voor me in petto had. Ik wil ze met je delen.

Ik weet namelijk dat we ons allemaal van onze beste kant willen laten zien. En ondertussen ons eenzaam kunnen voelen. Omdat we twijfels vaak voor onszelf houden. Ik weet hoe heerlijk relativerend het werkt als je weet dat iemand anders ze ook heeft. Nou komt ie. Hier een kijkje behind the scenes. Mijn grote groei-twijfels op een rijtje: 

Wie ben ik? 

Help! Een identiteitscrisis op mijn 38e? Wie ben ik eigenlijk? Al die mensen die mij ineens volgen. Onbekenden die van alles van me vinden. Mensen die me betichten van slechte intenties. Vreemden die me vol enthousiasme aanspreken op conferenties en events. Een uitgever die een boek van ons wil uitgeven, een visagiste die me een glamourous look geeft voor die toffe fotoshoot. En dat terwijl ik me vaak genoeg nog dat verlegen meisje voel dat door haar klasgenootje ‘dominee’ werd genoemd als ik weer eens stond te ‘preken’ over hoe ik dacht dat de wereld in elkaar zat. Dat meisje dat zich altijd anders voelde dan anderen en van een afstandje de wereld bekeek en zich verwonderde. Wow, wie ben ik in dit ‘verhaal’?

Gaat het niet teveel om mezelf?

Je eigen ervaring kan een bron van inspiratie zijn voor mensen om je heen. Omdat ze zich herkennen, omdat het hoop geeft op een ander leven. Als zij het kan, kan ik het ook. Maar gaat het dan niet teveel om mezelf? Krijgt God wel voldoende eer? Of zit ik nu op de ‘steile helling’ naar zelfeer? Mag ik wel zo gelukkig zijn met de dingen die ik doe?  

Ben ik wel goed genoeg? 

Eindelijk doe je dan de dingen die je zo graag wilt doen. Dat smaakt naar ‘meer’.En je wilt weer door naar het volgende level. En daar zijn ze weer; gedachten als ‘Wie ben ik om dit te doen? Er zijn anderen die dit veel beter zouden kunnen dan ik. Die mooier en representatiever zijn, die veel meer ervaring hebben.’

Kan ik het allemaal wel aan? 

Jarenlang stort je je vol gas op het bouwen van een mooi bedrijf. En ineens staat het daar. Al die verantwoordelijkheden, klanten, beloftes. Kan ik het wel waarmaken? En hoe zit het met mijn energie? Zorg ik echt wel goed voor mezelf? Hoe eerlijk is het dat ik overdag alles geef en ’s avonds bekaf op de bank lig en geen puf heb voor man en kids? Gaat het me wel lukken om veel vrouwen verder te helpen, daarmee mijn business te draaien en ondertussen mijn uren steeds meer terug te schroeven, voor meer tijd voor mijn gezin, een belangrijk doel dat ik heb?

Wil ik wel zichtbaar zijn? 

Beken kleur en laat de wereld zien wie je bent en wat jouw boodschap is!’ Ik zeg het elke keer tegen de vrouwen die ik coach. Ik doe het zelf ook. Dag in, dag uit. Maar hoe meer ik dat doe, hoe meer mensen me herkennen. Ik kan het er Spaans benauwd van krijgen. Op events bijvoorbeeld. Al die mensen die in de pauze het juiste moment afwachten om iets tegen me te zeggen. Die ogen die op me gericht zijn. Het ongemakkelijke gevoel als we in de rij staan voor de wc. Ben ik hier wel voor in de wieg gelegd? Waarom vind ik dit zo lastig? Ik houd van mensen, ik houd van socializen. Maar nooit eerder in mijn leven had het deze lading. 

Ben ik niet te lui? 

Zoveel mogelijk rotklussen heb ik uitbesteed. Van administratie tot mail. Van de strijk tot het doen van boodschappen. Allemaal mensen die in de weer zijn voor me zodat ik de dingen kan doen die ik leuk vind. Of gewoon kan relaxen. Moet ik niet ‘nuttiger’ zijn? Wat denken ze wel niet als ze de benen uit hun lijf lopen en mij daar zien zitten met mijn cappucinootje en telefoon. Ik heb de neiging om te roepen: “Ik werk echt heel hard hoor. Het lijkt misschien alsof ik gewoon op mijn telefoon zit, maar online help ik heel veel vrouwen”. 

Help, blijven er nog wel vriendinnen over?

Feestjes waar ik me verloren voel. Gesprekken die stilvallen. Vrienden die ik voor de vorm wil appen, want ik moet toch wel wat van me laten horen. Contacten die ik ben gestopt omdat ze me te weinig energie gaven, of omdat ik ze ben ontgroeid. De spoeling wordt wel erg dun nu. En mijn nieuwe connecties dan? Die toffe vrouwen die ik heb leren kennen afgelopen jaren. Mag ik die vriendinnen noemen? Wat is het punt waarop je ze bij je thuis uitnodigt? Hoe zal het gaan als ik mijn oude en nieuwe connecties op een feestje uitnodig? Werkt het wel? 

Wat een twijfels, wat een belemmerende gedachten. Soms lijkt het alsof de hel is losgebarsten in mijn hoofd. Wat een nare dingen fluistert de boze je soms in om het vuur in je hart te ondermijnen. Misschien herken je jezelf in een paar? Of heb je hele andere? Nooit eerder heb ik ze allemaal zomaar gedeeld. En wat heerlijk bevrijdend is het om het wel te doen. 

Op het moment dat je grote dromen hebt, een diep verlangen om flinke stappen te maken dan duiken ze ineens op. De vijand wil ons op dezelfde plek houden. Als jij spannende dingen gaat doen, zoals op een podium staan, wil laten zien wat God in je heeft gelegd, als je mooie dingen wilt doen voor anderen, dan wordt hij onrustig en zal hij van alles in je oor fluisteren. Want ‘weet je wel hoe gevaarlijk die nieuwe wereld is? Stel je eens voor wat er kan gebeuren! Wat als je hopeloos faalt? Wat zullen ‘ze’ van je vinden…’

Ja, stel je eens voor wat er kan gebeuren als je je ‘ja-maars’ op de achterbank zet en zelf achter het stuur kruipt? Als je luistert naar Gods gedachten over jou en naar de zachte stem van Gods verlangen in je hart, in plaats van naar het geschreeuw van die stemmetjes. Als je elke dag een stapje zet in de richting van je dromen en nooit meer afwacht of uitstelt omdat die stemmetjes er tussendoor zitten te tetteren.

Voel je een brandend verlangen om je volle potentie te leven? Om te bloeien?
Om schaamteloos ambitieus te zijn? Om uit te komen voor de missie die jij op je hart hebt? 
Om jezelf te verrassen met wat je mogelijk kan maken met Gods hulp? 

Accepteer dat belemmerende gedachtes bij het leven horen. En bij ontwikkeling en bloei. Dat je er met mildheid naar mag kijken. Dat ze geen reden zijn om je dromen voorgoed op te bergen. Want ik geloof dat ook jij in staat bent om een prachtig leven te leven waarin je doet wat bij je past, ondanks die ‘ja-maars’. Waarin je vol energie die dingen doet die God op je hart legt. Waar je 100% voor gaat. Omdat er van jou maar één is en omdat je hier iets unieks hebt bij te dragen.

Kijk je uit naar meer groei, vreugde, impact en vrijheid? En is het tijd voor een volgende stap? Schrijf je in voor het Halfjaarprogramma Powerlife.